Jeśli zauważysz, że sierść Twojego kota, która wcześniej była lśniąca i gęsta, teraz wydaje się cienka i rzadka, Twój kot może mieć problem z nadmiernym wypadaniem sierści.
Można go sklasyfikować jako:
Ogniskowy, jeśli ma wyraźne granice i jest ograniczony do jednego obszaru ciała
Ogniskowy, jeśli ma wyraźne granice i jest ograniczony do jednego obszaru ciała
Wieloogniskowy, jeśli ma wyraźne granice i występuje w kilku
obszarach
Wieloogniskowy, jeśli ma wyraźne granice i występuje w kilku
obszarach
Lub uogólniony, jeśli dotyczy dużej powierzchni ciała.
Lub uogólniony, jeśli dotyczy dużej powierzchni ciała.
To, jak wypadanie sierści wygląda, zależy od przyczyny i może się zmieniać z biegiem czasu. Na przykład pojedyncze ognisko łysienia może przekształcić się w uogólnioną utratę sierści, jeśli podstawowa przyczyna nie zostanie zidentyfikowana i nie będzie leczona.
Najlepszym sposobem na wykrycie łysienia jest jego aktywne poszukiwanie, ponieważ na wczesnym etapie może ono być bardzo subtelne. Dobrym momentem na to jest sytuacja, gdy kot siedzi na Twoich kolanach i się przytula, lub podczas regularnej pielęgnacji.
Jeśli Twój kot nadmiernie traci sierść, w zależności od przyczyny, mogą pojawić się również inne zmiany skórne, w tym:
Sucha skóra i łupież (łuszczenie się)
Sucha skóra i łupież (łuszczenie się)
Małe, strupowate zmiany (prosówkowe zapalenie skóry)
Małe, strupowate zmiany (prosówkowe zapalenie skóry)
Uszkodzona skóra (przeczosy, nadżerki lub wrzody) i rany
Uszkodzona skóra (przeczosy, nadżerki lub wrzody) i rany
Ponieważ utrata sierści może być spowodowana samourazem sprowokowanym swędzeniem, bardzo ważne jest również monitorowanie zachowania kota, ponieważ możesz zauważyć niepokój, drapanie, ocieranie się o przedmioty i przesadne mycie się.
Koty rasy sfinks są naturalnie bezwłose. U tych kotów wypadanie sierści jest spowodowane mutacją genetyczną, która powoduje zaburzenia wzrostu sierści, co oznacza, że brak sierści jest zjawiskiem całkowicie normalnym i nie stanowi powodu do niepokoju.